Dwa rodzaje głodu.

Anoreksja jest czysta. Jest chuda i koścista. Ma bladą skórę nóg, i rąk. Bladą skórę, pod którą odznaczają się kości i żyłki. Ma twarz z widocznymi kośćmi policzkowymi, wklęsły brzuch, i małe piersi. A pod tymi piersiami anoreksja liczy sobie żebra, sprawdza czy są wszystkie. Jak się pomyli zaczyna od początku.

R a z

D w a

T r z y

C z t e r y

P i ę ć

S z e ś ć

S i e d e m

O s i e m

D z i e w i ę ć

D z i e s i ę ć j e d e n a ś c i e d w a n a ś c i e

Są wszystkie. I wszystkie wystające. Kolce biodrowe. Opina się na nich cieniutki pasek stringów. I, gdy leży na czymś twardym, nieprzyjemnie wbijają się w podłogę. Wtedy ich nie lubi. Ale za to kiedy leży na plecach, dotyka ich, ciesząc się tym dotykiem, jakby zaraz miały zniknąć pod warstwą tłuszczu niewiadomo skąd. Więc je dotyka, co by nie pouciekały.

Anoreksja pachnie perfekcją i wanilią. Lubi nosić wysokie obcasy i obcisłe legginsy. I topy na ramiączkach. Ale bez dużych dekoltów, bo w nich widać dziurę między małymi piersiami. Ale zazwyczaj ubiera się grubiej niż inni. W zimę nie wychodzi z domu, jeżeli naprawdę nie musi. Anoreksja ciągle marznie, i trzęsie się z tego zimna nawet w nocy. Siada koło kaloryfera i parzy sobie dłonie. Nie umyślnie, po prostu tylko wtedy jest ciepło. Na śniadanie je wodę z cytryną, na obiad jabłko a na kolacje powietrze. Czasem pije herbatę, ale głównie czarną kawę i wodę. Czasem ćwiczy, ale zazwyczaj nie ma siły. Wysiłkiem ostatecznym okazuje się wejście po schodach na trzecie piętro i dobiegnięcie na autobus. Ma wtedy wrażenie, jakby jej łydki miały pęknąć pod ciężarem całej reszty ciała. W głowie słyszy trzask.

Bulimia śmierdzi. Jest gruba, i ma cellulit nawet na brzuchu i pupie. Bulimia czasem cuchnie jak stary kebab spod dworca. Ale zawsze śmierdzi wymiocinami. Dlatego nikt nie lubi siedzieć koło niej a autobusie. Bulimia ma czerwony nos i brzydkie palce od kwasów żołądkowych. I piecze ją niemiłosiernie gardło! Nawet herbata nie pomaga. Na to pieczenie nie pomaga nic.

Bulimia ma brzuch jak w szóstym miesiącu ciąży i biodra jak Kim Kardashian. Łydki wielkości ud przeciętnej grubaski. A Ona nie jest przeciętną grubaską. Jest ponadprzeciętną, supergrubaską. Kiedy nosi spodnie, bluzki, cokolwiek, tłuszcz się wylewa nawet kiedy próbuje go ukryć. Dlatego nosi luźne ubrania, i wygląda jak baba z targu. Nie maluje się, bo i po co, skoro jest gruba. I tak ładna nie będzie, to chociaż nie będzie oszukiwać siebie i innych. Bulimia na śniadanie nie je nic, na obiad je tłustości całego świata „bo była głodna”, potem karmi tym śmierdzący równie jak ona kibel. Potem znów może jeść, no bo głód ssie w żołądku. Więc je. Kanapki z wędliną. Kostkę sera. Chrupki orzechowe. Amerykańskie ciastka. Pizzę z nocnej dostawy. Albo mrożoną. I popija colą. A potem? Potem znów cuchnie.

Pod bulimią w nocy załamuje się łóżko, i często mało brakuje aby przeleciała przez podłogę do sąsiadów. Przebiera się w piżamę z zamkniętymi oczami, i nigdy nie chodzi w samej bieliźnie, nawet po łazience. Nie dotyka swojego ciała w ogóle. Bo kiedy to robi jej brzuch staje się smażonym kartoflem, łydki kiełbasą a pupa drożdżowymi bułkami. Poci się lukrem. Jest wielkim ciastkiem, którego nikt nie chce jeść. Bo cuchnie.